XXVІІІ. ДЗЯДЗЬКА Ў ВІЛЬНІ

І не спынілася машына,

А ўжо пайшла мітусяніна:

Хватаюць клумкі пасажыры,

Пад рукі б'юць «зайцы»-праныры,

Паны складаюць чамаданы,

Лубкі-каробкі, дзе схаваны

Паненак розныя прыпасы

Для завівання, для падкрасы,

Каб трохі зменшыць перашкоды,

Пахібкі матухны-прыроды.

Срэдзь люду рознага і панства

І між усякага убранства

Відна і дзядзькава апратка,

Пільчак і шапачка-аладка.

Машына стала. Валіць валам

Люд у тунелі пад вакзалам,

А з ім і дзядзька цісне збоку,

Ад шэрых світ непадалёку.

Яшчэ ніколі дзядзька з роду

Не бачыў гэтулькі народу,

Паноў, чыноўнікаў багатых,

Такіх таўшчэразных, пузатых,

Што можна б смела з'есці булку,

Каб абысці гэту качулку;

І выступаюць такім тузам,

Ідуць, не бачаць ног за пузам,

Аж дол каменны чуць не гнецца,

Як студзень, карк яго трасецца.

«Ото паноў! о, Божа мілы!

Якія гладкія іх рылы!

Якія вусы і бароды!

Паставіць бы іх у гароды —

Ні вераб'і і ні вароны

Не смелі б сесці на загоны!

І процьма-та ж іх тут якая! —

У мыслях дзядзька разважае. —

А морды ззяюць, як пад лакам,

Відаць, жывуць яны са смакам.

А ўзяць паненак — ажно ззяюць

І ходзяць — долу не чапаюць:

Так лёгка, плытка, далікатна,

Як бы матыль той, акуратна.

Ды што рабіць дачушкам бруку?

У гэтым іх уся навука.

Растуць, як краскі, ў добрай долі,

Не трэба йсці з сярпом на поле,

Дзе праца ўсю красу знімае,

А ржышча ногі прабівае».

Ідзе наш дзядзька і баіцца,

Каб часам як не памыліцца

І не ступіць каму на ногі

І каб не збіць каго з дарогі.

А боты, падлы, ну, відочна,

Не так, як людзі, йдуць нарочна:

На ўвесь вакзал грымяць насамі,

Як конь па току капытамі.

Дзівіўся дзядзька тут нямала,

Йдучы тунелем да вакзала.

Як хітра, мудра збудавана!

Як чыста, хораша прыбрана!

А колькі вулачак і ходаў,

Палітурованых усходаў!

Там, угары, над галавою,

Ідуць вагоны чарадою!..

О, хітры свет, на штукі здаўся!