> Первый Коран на татрском разве не конец 19 века? quoted1
Раньше.
Источник: А. Мухлинский. Исследование о происхождении и состоянии литовских татар // Годовой торжественный акт в Императорском Санктпетербургском Университете, бывший 8 февраля 1857 года. СПб., 1857.
>>Мабуть и ты тотарин? ВКЛовский? Очнь похоже, кста.
> Не исключено... Правда корней не найдено? quoted1
Не исключено.
Лiтоўскiя князi Гедымiн, Вiтаўт i iнш. ахвотна запрашалi татар з Залатой Арды i Крыма, выкарыстоўваючы iх у барацьбе з Тэўтонскiм ордэнам, а таксама з асобнымi ордамi, варожымi Лiтве. Тут знаходзiлi сабе прыстанак беглыя ханы i прэтэндэнты на ханскi трон. У Лiтву у 1395 г. адступiў вялiкi залатаардынскi хан Тахтамыш са сваей дружынай пасля паражэння ад Цiмура; гасцiнна прыняты Вiтаўтам, ён пасялiўся у Лiдзе. У вынiку паспяховага паходу Вiтаўта i Тахтамыша пад Азоў (1397) у рукi пераможцаў трапiла багатая здабыча i шмат ваеннапалонных татар, яны былi «пасаджаны на зямлю» каля Вiльнi, у Лiдскiм, Ашмянскiм, Наваградскiм, Брэсцкiм паветах. У сваю чаргу, татарскiя орды, што атабарылiся на поўднi, у Прычарнамор`i i Крыме, не раз рабiлi набегi на Украiну i Беларусь, грабiлi мясцовае насельнiцтва, уводзiлi у палон жыхароў. У 1506 г. князь Мiхаiл Глiнскi (дарэчы, выхадзец з татарскага роду) прыпынiў чарговы набег крымскiх татар i разбiў iх на р. Лань каля Клецка; 4 тысячы палонных татар былi паселены тады у наваколлi Клецка i у Мiнску, дзе яшчэ у пачатку XX ст. iснавала Татарская слабада i дзейнiчала татарская мячэць (зруйнавана у канцы 60-ых гг.).
У другой палове XVII — XVIII ст. у татарскiм асяроддзi знiкаюць племянныя адрозненнi, татарскiя пасяленцы ўсё часцей прымаюць беларускiя прозвiшчы: Кандратовiчы (нашчадкi племя кунгратаў), Бараноўскiя (нашчадкi роду Барын), Александровiчы, Гембiцкiя, Карыцкiя, Канапацкiя, Смольскiя i iнш. Татары страцiлi сваю цюркскую мову (кыпчакскiя гаворкi) i карысталiся беларускай цi польская; на беларускай мове арабскiм пiсьмом былi напiсаны татарскiя кнiгi — Кiтабы, дзе пададзены апiсаннi мусульманскiх абрадаў, звычаяў, а таксама легенды, паданнi, усходнiя казкi, павучэннi. Кiтабы — каштоўнейшая крынiца па вывучэнню татарскага народа, яго этнiчнай гiсторыi, этнапсiхалогii, вытокаў i шляхоў развiцця самабытнай мусульманскай культуры, яе адаптацыi у iншамоўным асяроддзi.
Мноства татар служыла у царскiх войсках у розных месцах Расiйскай iмперыi. Дастаткова сказаць, што у час першай сусветнай вайны на службе у рускай армii знаходзiлася 18 «лiтоўскiх» татар-генералаў i сотнi афiцэраў. Частка татар прымала хрысцiянства i паступова асiмiлявалася.
А блин а ещё у меня учительница в школе по немецкому была Рируза Маджировна... Походу татарка... Только универ окончила... Я тебе клянусь я по ней голову терял, а когда к ней сестра младшая пришла... я и вовсе в осадок выпал.... Жаль с ней не познакомился ибо дар речи был отнят...
> А блин а ещё у меня учительница в школе по немецкому была Рируза Маджировна... Походу татарка... Только универ окончила... Я тебе клянусь я по ней голову терял quoted1
Я ордынец? Только за, это значит мои предки всю европу в кулаке держали и Московию раком ставили... капитан Себастьян Перейра ... писал(а) в ответ на сообщение:
> Лiтоўскiя князi Гедымiн, Вiтаўт i iнш. ахвотна запрашалi татар з Залатой Арды i Крыма, выкарыстоўваючы iх у барацьбе з Тэўтонскiм ордэнам, а таксама з асобнымi ордамi, варожымi Лiтве. Тут знаходзiлi сабе прыстанак беглыя ханы i прэтэндэнты на ханскi трон. У Лiтву у 1395 г. адступiў вялiкi залатаардынскi хан Тахтамыш са сваей дружынай пасля паражэння ад Цiмура; гасцiнна прыняты Вiтаўтам, ён пасялiўся у Лiдзе. У вынiку паспяховага паходу Вiтаўта i Тахтамыша пад Азоў (1397) у рукi пераможцаў трапiла багатая здабыча i шмат ваеннапалонных татар, яны былi «пасаджаны на зямлю» каля Вiльнi, у Лiдскiм, Ашмянскiм, Наваградскiм, Брэсцкiм паветах. У сваю чаргу, татарскiя орды, што атабарылiся на поўднi, у Прычарнамор`i i Крыме, не раз рабiлi набегi на Украiну i Беларусь, грабiлi мясцовае насельнiцтва, уводзiлi у палон жыхароў. У 1506 г. князь Мiхаiл Глiнскi (дарэчы, выхадзец з татарскага роду) прыпынiў чарговы набег крымскiх татар i разбiў iх на р. Лань каля Клецка; 4 тысячы палонных татар былi паселены тады у наваколлi Клецка i у Мiнску, дзе яшчэ у пачатку XX ст. iснавала Татарская слабада i дзейнiчала татарская мячэць (зруйнавана у канцы 60-ых гг.). > > >
> У другой палове XVII — XVIII ст. у татарскiм асяроддзi знiкаюць племянныя адрозненнi, татарскiя пасяленцы ўсё часцей прымаюць беларускiя прозвiшчы: Кандратовiчы (нашчадкi племя кунгратаў), Бараноўскiя (нашчадкi роду Барын), Александровiчы, Гембiцкiя, Карыцкiя, Канапацкiя, Смольскiя i iнш. Татары страцiлi сваю цюркскую мову (кыпчакскiя гаворкi) i карысталiся беларускай цi польская; на беларускай мове арабскiм пiсьмом былi напiсаны татарскiя кнiгi — Кiтабы, дзе пададзены апiсаннi мусульманскiх абрадаў, звычаяў, а таксама легенды, паданнi, усходнiя казкi, павучэннi. Кiтабы — каштоўнейшая крынiца па вывучэнню татарскага народа, яго этнiчнай гiсторыi, этнапсiхалогii, вытокаў i шляхоў развiцця самабытнай мусульманскай культуры, яе адаптацыi у iншамоўным асяроддзi. > > Мноства татар служыла у царскiх войсках у розных месцах Расiйскай iмперыi. Дастаткова сказаць, што у час першай сусветнай вайны на службе у рускай армii знаходзiлася 18 «лiтоўскiх» татар-генералаў i сотнi афiцэраў. Частка татар прымала хрысцiянства i паступова асiмiлявалася. quoted1
Да, да, да... всё это мы знаем и наше отношение к этому читай выше...
Второй раз когда я потерял голову - это была жена, всё как вам нравится нацистам, пепельная блондинка с серыми глазами... третий раз - Япония... Наверное тоже заклик крыви...
Тюркские языки, на которых говорили поселившиеся в ВкЛ татары, довольно быстро начали выходить из употребления. Анонимный автор документа «Рисале - и татар - и Лех» уже в 1558 г. указывал на то, что некоторая часть его соплеменников «покинула свой родной язык и употреб**ет польский». О быстрой утрате языка литовскими татарами свидетельствуют и другие источники XVI в. Так, в рукописи Луцкевича содержится высказывание на белорусском языке, из которого видно, что оно относится к тому времени, когда процесс языковой ассимиляции татар еще не завершился, но среди татар уже были лица, не знающие своего родного языка и владеющие белорусским: «Кали па татарску не вмейе то па руску нехай абракаеца». Приведенный совет находится среди текстов наставлений о молитве и обращен к законоучителю мусульманской религии.. Основываясь на различных имеющихся сведениях, можно считать, что основная масса литовских татар уже в конце XVI в. не говорила на родном языке (одном из тюркских диалектов). К XIX в. они в большинстве своем перестали считать себя татарами: «Мы не татары, но шляхта мусульмане, – говорили они, – и татарами нас называют только крестьяне»..